خنده خدا تو قیامت: مگه میشه خدا رو دید؟
امکان دیدن خدا در قیامت
برای مشاهده این کلیپ باید «فیلتـرشکن» شما روشن باشد
رؤیت خدا در قیامت
چقدر زشته که هفتاد هشتاد سال از عمر کسی بگذره، در ملک خدا زندگی کنه و از نعمت های او استفاده کنه ولی خدا را اونطور که سزاواره نشناسه
یکی از دوستان چند روز پیش تو کامنت ها درخواستی داشت؛ و دنبال ذکری بود که بتونه خدا رو ببینه؛ سوالش این بود که آیا میشه خدا رو دید و امکان رویت خدا هست یا نه؟
بهش قول دادم کلیپی بسازم؛ امروز و تو این ویدیو میخوام به این موضوع بپردازم و نظر شیعه و سنی رو در این خصوص بیان کنم و در آخر بگم؛ نظر شیعیان درسته یا اهل سنت
❤️❤️❤️❤️❤️
بسیارى از اندیشوران اهل سنت بر این باورن که خدا اگه در این جهان دیده نشه در عالم قیامت دیده خواهد شد! برخی از اونها در این رابطه گفتن: این عقیده اهل سنت و دانشمندان حدیثه”. [رشید رضا، محمد ، تفسیر القران الحکیم ( تفسیر المنار)، ج 7، ص 653، دار المعرفه، بیروت، لبنان، چاپ دوم.]
بعضی هم پیرامون رؤیت خداوند توسط حضرت موسی و بنی اسرائیل گفتن: نه این که رؤیت خدا ممکن نباشه، بلکه حضرت موسی توان دیدن خداوند رو نداشت.(سید بن قطب بن ابراهیم شاذلی ، فی ظلال القرآن، ج 3، ص 1369، دارالشروق، چاپ بیروت، قاهره، سال 1412 هـ ق، چاپ هفدهم.)
گروه معتزله دیدن خدا رو به طور مطلق انکار میکردن، اما اشاعره اون رو نسبت به آخرت اثبات و نسبت به دنیا انکار میکردن. [قرطبی، محمد بن احمد، الجامع لأحکام القرآن، ج 7، ص 54 و 279 و ج 19، ص 8- 107، انتشارات ناصر خسرو، تهران، سال 1364 هـ ش ، چاپ اول؛ رازى، ابوعبدالله فخرالدین محمد بن عمر، مفاتیح الغیب، (تفسیر کبیر)، ج 13، ص 5- 124، دار احیاء التراث العربى، چاپ بیروت، سال 1420 ق، چاپ سوم.)
طایفه دیگه ای هم بودن که میگفتن خدا هم در آخرت دیده میشه و هم در دنیا.(فخر الدین بن محمد ابو عبد الله رازى، تفسیر کبیر (مفاتیح الغیب)، ج 13، ص 127.)
عجیبه که هر سه فرقه به یک آیه از قرآن استدلال میکردن.
یکی از مفسران اهل سنت در این باره میگه: موسى (ع) برای این نتوانست خدا را ببیند؛ چون خداوند تبارک و تعالى وعده دیدار خودش رو به مؤمنان در سراى آخرت داده، نه در سراى دنیا. و موسى اونچه رو درخواست کرده بود، پیش از وقت خواست، به همین خاطر بهش نرسید، وگرنه دیدار خدا برای مؤمنان واجبه، منتها در جهان آخرت.
این مفسر سنی به روایتی از پیامبر اشاره میکنه که حضرت فرمود: خدا را می بینید همچنان که ماه را در شب چهاردهم می بینید. کسى که در شب چهاردهم ماه را ببیند یقین می داند که آن ماه است. همان گونه که مؤمنان نیز خدا رو در اون دنیا میبینن، یقین میکنن که اون خداست که مشاهده میکنن.
پس چون موسى در دنیا دیدار خدا را خواست و هنوز محمّد (ص) در صلب پدران بود، از این جهت از دیدار محروم موند، خدا گفت نه، من وعده کردم تا بنده من محمّد (ص) منو نبینه؛ هیچکس دیگه منو نبینه ، چرا که وعده دیدار من در بهشته و قرآن میگه: [5] “وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ ناضِرَهٌ إِلى رَبِّها ناظِرَهٌ”؛ در آن روز صورت هایى شاداب و مسرور است، و به پروردگارش مىنگرد”. [6]
این مفسر اهل سنت از آیه ای که مطرح شد اینطور برداشت میکنه که یعنی با چشمت خدا رو میبینی همچنان که بخاری در صحیحش روایت کرده که: “به زودی خدا رو با چشماتون میبینید”. [7] دیدن خدا توسط مؤمنان در آخرت چیزیه که در احادیث صحاح سته (شش کتاب معروف و معتبر نزد اهل سنت) فراوان دیده میشه
ابو سعید و ابو هریره نقل میکنند: گفته شد یا رسول الله آیا ما در روز قیامت خدا را می بینیم؟ حضرت فرمود: آیا در دیدن خورشید و ماه که در پشت ابر نباشند ضرر می بینید؟ گفتند: خیر. حضرت فرمود: شما هم این چنین خدا را می بینید. [8]
حتی در صحیحین نقل شده است که پیامبر اسلام (ص) به ماه شب چهارده نگاه کرد و فرمود: همان طور که شما این ماه را می بینید پروردگارتان را می بینید [9] ! خداوند برای مؤمنان در حالی که می خندد تجلی می کند. [10]
خلاصه اینکه به عقیده اهل سنت جمله «هرگز مرا نخواهی دید» در قرآن؛ معناش این نیست که این رؤیت تا ابد ممکن نیست، بلکه معناش اینه که ای موسی کسی مرا نمی بیند که زنده بماند، موسی عرض کرد خدایا تو را ببینم و بمیرم بهتر است تا زنده باشم و تو را نبینم.
بریم ببینیم شیعه چی میگه؛
على بن موسى الرضا (ع) در معناى آیه” وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ ناضِرَهٌ إِلى رَبِّها ناظِرَهٌ” [18] فرمود: یعنى چهره هایى که در آن روز نورانى است، و منتظر ثواب پروردگارش است.
حالا سوال از دوستان اهل سنت اینه که آیا خداوند که وجودى فوق ماده است؛ در قیامت تبدیل به یک وجود مادى مىشه و از اون مقام نامحدود به محدود تنزل پیدا میکنه؟
بنابر این مراد از نظر کردن به خداى تعالى نظر کردن حسى که با چشم سر انجام میشه نیست، بلکه مراد نظر قلبى و دیدن قلب به وسیله حقیقت ایمانه، همان گونه که براهین عقلى هم همین رو میگه، و اخبار رسیده از اهل بیت عصمت (ع) هم بر همین معنا دلالت دارد.
دلائل عقلى گواهى مىدهد که خداوند هرگز با چشم دیده نخواهد شد؛ زیرا چشم تنها اجسام یا به تعبیر صحیح تر بعضى از کیفیات آنها را مىبیند و چیزى که جسم نیست و کیفیت جسم را ندارد، هرگز با چشم مشاهده نخواهد شد، به عبارتی دیگر، اگر چیزى با چشم دیده شود، حتماً باید داراى مکان و جهت و ماده باشد، در حالى که او برتر از همه اینها است، او وجودى است نامحدود و به همین دلیل بالاتر از جهان ماده است؛ زیرا در جهان ماده همه چیز محدود است.
رسول خدا(صلی الله علیه و آله) فرمود: «کسی که خدا را به خلقش تشبیه کند کافر است».(1 مکارم) وای بر آنان، مگر این سخن خدا را نشنیده‌اند که می فرماید: «لا تُدْرِکُهُ الأَبْصارُ وَ هُوَ یُدْرِکُ الأَبْصارَ وَ هُوَ اللَّطیفُ الْخَبیرُ» ؛ (دیدگان او را درنیابند و او دیدگان را دریابد و او لطیف و خبیر است).(2)
در بسیارى از آیات قرآن از جمله آیاتى که در مورد بنى اسرائیل و تقاضاى رؤیت خداوند سخن مىگوید، با صراحت کامل، نفى امکان رؤیت از خداوند شده است. [21]
وقتی حضرت موسی خواست خدا رو ببینه؛ ندایی رسید که قرآن در این باره میفرماید:
و هنگامی که موسی به میعادگاه ما آمد، و پروردگارش با او سخن گفت، عرض کرد: «پروردگارا! خودت را به من نشان ده، تا تو را ببینم!» گفت: «هرگز مرا نخواهی دید! ولی به کوه بنگر، اگر در جای خود ثابت ماند، مرا خواهی دید!» اما هنگامی که پروردگارش بر کوه جلوه کرد، آن را همسان خاک قرار داد؛ و موسی مدهوش به زمین افتاد. چون به هوش آمد، عرض کرد: «خداوندا! منزهی تو (از اینکه با چشم تو را ببینم)! من به سوی تو بازگشتم! و من نخستین مؤمنانم!»
این آیه از آیاتى است که به خوبى بیانگر این است که به هیچ وجه، خدا را نمىتوان دید؛ زیرا کلمه “لن” طبق نظر مشهور ادباء، براى نفى ابد است، بنابر این جمله “لن ترانى” مفهومش چنین مىشود که نه در این جهان و نه در جهان دیگر مرا نخواهى دید. اگر فرضاً کسى در این موضوع تردید کند که “لن” براى نفى ابد است، باز اطلاق آیه و این که نفى رؤیت بدون هیچ قید و شرطى ذکر شده، دلیل بر این است که در هیچ زمان و در هیچ شرائطى خداوند، قابل رؤیت نیست.
