صوت عبدالباسط نشانه عزاست

صوت عبدالباسط نشانه عزاست

وقتی حجله ای می بینیم و نوای قرآنی می شنویم گمان می کنیم صوت عبدالباسط نشانه عزاست ؛ اما چرا تا صدای قرآن می آید، انتظار داریم خبر مرگ کسی را بشنویم؟

در جامعه ایرانی وقتی با مردم هم‌کلام شوی و از میزان انس با قرآنِ ایشان سؤال نمایی، با چنین جوابی مواجه خواهی بود که: آن‌قدر گرفتاریم که دیگر وقتی برای قرآن خواندن و تدبر در آن باقی نمی‌ماند؛ اما واقعیت چیز دیگری است و آن اینکه جامعه ما به آن دلیل گرفتار است که از قرآن و معارف ناب آن فاصله گرفته است. شنیدن صوت عبدالباسط آن هنگام که در حال تلاوت معروف سوره شمس و تکویر است، تداعی‌کننده خاطره تلخ از دست دادن عزیزی است که یاد آخرت و مرگ را در اذهان متبادر می‌نماید. وقتی نوای دل‌نشین عبدالباسط را می‌شنویم، یقین حاصل می‌شود که کسی از دنیا رخت بربسته است.

گاهی به هنگام مسافرت، در سفره هفت‌سین، در داخل خودرو و… قرآنی با جلد چرم که آثار گردوغبار خبر از غربت آن می‌دهد به چشم می‌خورد.

وقتی دختر خود را به خانه بخت می‌فرستیم، قرآنی هم ضمیمه جهیزیه‌اش می‌کنیم به این امید که خوشبختی‌اش تضمین شود؛ از همین رو نوعروسان تأکید بر تهیه قرآنی با جلد سفیدرنگ دارند؛ چراکه تصورشان این است قرآن سفید همچون رخت سفیدی که در شب زفاف بر تن می‌کنند زمینه‌ساز بخت سفیدشان خواهد بود! در نورانیت قرآن و برکتی که در زندگی پدید می‌آورد جای هیچ‌گونه تردیدی نیست، اما نکته مهم در بحث عمل به قرآن است؛ اگر قرآن با جلد مشکی تهیه کنیم و در عوض عامل به احکام و معارف ناب آن باشیم یقیناً خوشبختی در انتظار ماست؛ اما به‌صرف اینکه قرآنی با جلد سفید تهیه نموده و در طاقچه خانه قرار دهیم و انتظار سپید روزی داشته باشیم؛ انتظاری غیرمعقول و جفای به قرآن است.

مطلب اختصاصی سایت مسلمان